علایم و نشانه‌ها
آسیب‌ها و بیماری‌ها معمولاً به‌صورت مجموعه‌ای از نمودهای متمایز ظاهر می‌شوند. نمودها بر دو دسته‌اند: علایم که مصدوم ممکن است به آنها اشاره کند و نشانه‌ها که شما ممکن است (در معاینه) آنها را کشف کنید. بعضی از نمودها کاملاً آشکار هستند در حالی که عده‌ای دیگر، تا زمانی که مصدوم را به‌طور کامل و دقیق معاینه نکنید، از نظر دور می‌مانند.
در صورت امکان، مصدوم هوشیار را در همان وضعیتی که یافته‌اید، معاینه کنید و به آسیب‌های آشکار رسیدگی کنید. اگر مصدوم بیهوش است، اولین کار پاک کردن راه تنفسی و باز نگه داشتن آن است. لباس‌های مصدوم را بی‌دلیل خارج نکنید و بیش از حد نیاز، وی را در معرض هوای سرد ترک نکنید. از حواس خود (بینایی، شنوایی، لامسه و بویایی) استفاده کنید.
سریع و هوشیارانه اما دقیق و جامع عمل کنید و بدون توجیه، فرضیه‌سازی نکنید. شما باید با ملایمت با مصدوم برخورد کنید اما در لمس باید به قدر کافی قاطع عمل کنید تا بتوانید هرگونه تورم، نامنظمی یا نقاط حساس در لمس را کشف کنید.
اگر مصدوم هوشیار است، از وی بخواهید که احساس خود از لمس شما را بیان کند.
جستجوی نشانه‌ها معاینه «سر تا پا» به شما کمک می‌کند که نشانه‌های آسیب یا بیماری را کشف کرده، وضعیت مصدوم را تشخیص دهید.
ارزیابی علایم
علایم در واقع احساساتی هستند که مصدوم آنها را حس می‌کند و ممکن است قادر به توصیف آنها باشد. از او سؤال کنید که آیا احساس غیرطبیعی دارد. اگر مصدوم درد دارد، از او سؤال کنید که درد را در کجا احساس می‌کند، درد از چه نوعی است، چه چیزی دردش را کمتر می‌کند و چه چیزی آن را تشدید می‌کند و درد با حرکت یا تنفس چگونه تغییر می‌کند. اگر درد به دنبال آسیب ایجاد نشده است، در مورد نحوه و محل شروع آن سؤال کنید. در مورد نشانه‌های دیگر مثل تهوع، گیجی، احساس گرما یا سرما، ضعف یا تشنگی، سؤال کنید. در صورت تناسب، با انجام معاینه‌ای برای جستجوی نشانه‌های آسیب یا بیماری، علایم را تأیید کنید.
پرسش درباره علایم مصدوم ممکن است قادر باشد در مورد علایمی که حس می‌کند، به شما توضیح دهد. این جزییات ممکن است در تشخیص نوع آسیب یا بیماری به شما کمک کنند.
جستجوی نشانه‌ها
نشانه‌ها در واقع جزییاتی از وضعیت مصدوم هستند که شما می‌توانید آنها را مشاهده، لمس و بو کنید و یا بشنوید. بسیاری از نشانه‌ها آشکار هستند اما تعدادی را تنها با معاینه دقیق و جامع می‌توانید کشف کنید. سطح پاسخ‌دهی مصدوم را ارزیابی کنید. اگر بیهوش است یا آنکه قادر نیست به‌طور واضح صحبت کند، ممکن است مجبور باشید تنها بر اساس شرح حال حادثه، اطلاعات کسب شده از ناظران و نشانه‌هایی که در معاینه پیدا می‌کنید، به تشخیص برسید.
لمس کردن برای جستجوی نشانه‌های آسیب در هنگام معاینه قسمت آسیب‌دیده بدن، محل را از نظر وجود حساسیت در لمس بررسی کنید و به دنبال تغییر شکل یا تغییر رنگ در اطراف محل آسیب بگردید. در زمان معاینه یک قسمت، به دقت آن را نگه دارید.
از حواس خود استفاده کنید
به دنبال نمودهایی مثل تورم، خونریزی، تغییر رنگ یا تغییرشکل بگردید. ریتم و قدرت نبض را لمس کنید. به تنفس بیمار گوش کنید و به دنبال صداهای غیرطبیعی (مثل صدای «قرچ قروچ» ناشی از گیر افتادن هوا در زیر پوست) بگردید. نواحی دردناک را با ملایمت لمس کنید؛ هرگونه تندرنس (حساسیت و درد) روی استخوان‌ها و تغییر در زاویه مفاصل را مورد توجه قرار دهید. ناتوانی مصدوم در انجام کارهای طبیعی (مثل حرکت دادن اندام‌ها) را بررسی کنید. برای جستجوی سرنخ‌های بیشتر، از حس بویایی خود استفاده کنید.
پریدن اجسام کوچک به گلوی کودکان
پریدن اجسام کوچک به گلوی کودکان می تواند باعث عارضه آتلکتازی شود
ایسنا، علوم پزشکی ایران - ورود اجسام خارجی مثل اسباب بازیهای کوچک به ریه کودکان، ترشحات مخاطی غلیظ در اثر عفونت و یا وجود تومور در داخل مجاری هوایی می تواند باعث عارضه "" آتلکتازی یا جمع شدن ریه "" شود.
دکتر "" محمود فرزام "" متخصص ریه و مجاری تنفسی در مصاحبه با خبرنگار ایسنا، واحد علوم پزشکی ایران در خصوص عارضه آتلکتازی گفت : این عارضه عبارتست از : جمع شدن یک قسمت یا تمامی ریه و عدم جذب اکسیژن توسط این ارگان حیاتی .
وی علائم شایع آتلکتازی را شامل درد شدید در ناحیه ریه، تنگی نفس و یا تند نفس کشیدن، ضعف شدید، رنگ پریدگی پوست، گیجی، سرفه و تب ذکر کرد و افزود : عموما متعاقب جراحیهای طولانی مدت قفسه سینه و شکم و بیهوشیهای طولانی، همچنین بعد از شکستگی دنده ها این عارضه مشاهده می شود.
دکتر فرزام سیگار کشیدن، افت سطح ایمنی بدن بیمار، بیماریهای مزمن و استفاده از داروهای خواب آور و آرام بخش را زمینه ساز ابتلا به عارضه آتکلتازی دانست و خاطر نشان کرد : خوشبختانه این بیماری کمتر زندگی فرد را به خطر می اندازد و معمولا خود به خود بر طرف می شود. اما عوارض احتمال آن عبارتند از : ذات الریه، آبسه و تشکیل بافت جوشگاهی درون ریه .
لازم به ذکر است مصرف آنتی بیوتیک جهت کاهش خطر عفونت متعاقب پریدن جسم خارجی به ریه فرد جهت کاهش ریسک عفونت ضروری ست.
آسیب‌های الکتریکی
وقتی شخصی دچار برق گرفتگی می‌شود، عبور جریان الکتریکی از طریق بدن ممکن است وی را از هوش برده، منجر به توقف تنفس و حتی ضربان قلب وی شود. جریان الکتریکی می‌تواند هم در محلی که وارد بدن می‌شود و هم در محلی که برای تخلیه به «زمین» از بدن خارج می‌شود، سوختگی ایجاد کند. در بعضی موارد، جریان برق، گرفتگی عضلانی هم ایجاد می‌کند که این موضوع، مانع از قطع ارتباط مصدوم با منبع برق می‌شود. بنابراین وقتی به صحنه حادثه می‌رسید، امکان دارد که هنوز جریان الکتریکی در بدن مصدوم برقرار باشد («برق‌دار»). آسیب‌های الکتریکی معمولاً در منزل یا محل کار و در اثر تماس با منابع برق با ولتاژ پایین رخ می‌دهند. همچنین ممکن است این آسیب‌ها در اثر تماس با منابع برق با ولتاژ بالا (مثل خطوط انتقال نیروی افتاده روی زمین) هم رخ دهند. افرادی که با جریان ولتاژ بالا دچار برق‌گرفتگی می‌شوند، ندرتاً زنده می‌مانند.
صاعقه
صاعقه یک جریان الکتریکی ناگهانی طبیعی است که از جو تخلیه می‌شود و در مسیر خود، مقادیر زیادی از حرارت و نور را منتقل می‌کند. صاعقه، تماس خود با زمین را از طریق نزدیک‌ترین ساختارهای بلند محوطه و احتمالاً هر شخصی که نزدیک آن ساختار ایستاده باشد، برقرار می‌کند. اصابت صاعقه می‌تواند به آتش گرفتن لباس‌ها، زمین خوردن مصدوم و حتی مرگ آنی منجر شود. هرچه سریع‌تر تمام افراد را از محل اصابت صاعقه دور کنید.
جریان ولتاژ بالا
تماس با جریان ولتاژ بالا (که معمولاً در خطوط نیرو و کابل‌های هوایی پرفشار وجود دارد) معمولاً به مرگ فوری منجر می‌شود. افرادی که زنده می‌مانند، سوختگی‌های شدیدی خواهند داشت. از این گذشته، این شوک می‌تواند با ایجاد اسپاسم عضلانی، مصدوم را به اطراف پرتاب کرده، آسیب‌هایی مثل شکستگی ایجاد کند. جریان برق با ولتاژ بالا می‌تواند تا 18 متر جهش («قوس») داشته باشد. اشیایی مثل چوب خشک یا لباس نمی‌توانند از شما محافظت کنند. قبل از نزدیک شدن به مصدوم، منبع جریان برق باید قطع شده باشد؛ در صورتی که خطوط نیروی هوایی در راه‌آهن آسیب دیده باشند، قطع منبع برق بسیار حیاتی خواهد بود. مصدوم احتمالاً بیهوش است. پس از آنکه از بی‌خطر بودن محل مطمئن شدید، راه تنفسی مصدوم را باز کرده، تنفس وی را بررسی کنید؛ آماده باشید تا در صورت لزوم احیای تنفسی و ماساژ قفسه سینه را آغاز کنید (مبحث « اقدامات نجات‌دهنده حیات » را ببینید). در صورتی که مصدوم در حال نفس کشیدن است، وی را در وضعیت بهبود قرار دهید. علایم حیاتی (سطح پاسخ‌دهی، نبض و تنفس) را مرتباً کنترل و ثبت کنید.
جریان برق با ولتاژ بالا ناظران را از محل حادثه‌ای که در اثر جریان ولتاژ بالا رخ داده است، دور کنید. فاصله ایمن، بیش از 18 متر از منبع برق است.
جریان ولتاژ پایین
جریان‌های خانگی که در منازل و محل‌های کار مورد استفاده قرار می‌گیرند، می‌توانند آسیب‌های جدی یا حتی مرگ ایجاد کنند. حوادث معمولاً ناشی از کلیدهای برق خراب، سیم‌های برق لخت شده یا وسایل برقی دارای نقص هستند. خصوصاً کودکان کم سن و سال در معرض خطر هستند (کودکان به‌طور طبیعی کنجکاو بوده، ممکن است انگشتان خود یا سایر اشیاء را به داخل پریزهای دیواری برق فرو کنند). آب (که یک هادی قوی و خطرناک الکتریسیته است) میزان خطر را افزایش می‌دهد. تماس با یک وسیله برقی بی‌خطر با دست‌های خیس یا در شرایطی که کف اتاق خیس باشد، خطر شوک الکتریکی را به مقدار زیادی افزایش می‌دهد.
هشدار!
در صورتی که مصدوم در تماس با جریان الکتریکی است، به وی دست نزنید؛ ممکن است مصدوم «برق‌دار» باشد و شما هم در معرض برق‌گرفتگی قرار بگیرید.
هرگز از وسایل فلزی برای قطع تماس الکتریکی استفاده نکنید. روی یک ماده خشک نارسانا ایستاده، از یک وسیله چوبی استفاده کنید.
آماده باشید تا در صورت توقف تنفس مصدوم، احیای تنفسی یا ماساژ قلبی را تا رسیدن کمکهای اورژانس آغاز کنید (عنوان « اقدامات نجات‌دهنده حیات » را ببینید).
آنچه شما می‌توانید انجام دهید
در صورتی که به محل انشعاب اصلی یا کنتور برق به سهولت دسترسی دارید، تماس بین مصدوم و منبع برق را از طریق خاموش کردن آن، قطع کنید. در غیر این صورت، دو شاخه را خارج کنید یا کابل را درآورید. اگر به کابل، پریز یا محل انشعاب اصلی دسترسی ندارید، به موارد زیر عمل کنید:
برای محافظت از خود، روی یک ماده خشک نارسانا مثل یک جعبه چوبی، یک کفپوش پلاستیکی یا یک دفترچه راهنمای تلفن بایستید.
با استفاده از یک وسیله چوبی (مثل یک جارو)، اندام‌های مصدوم را از روی منبع الکتریکی کنار بزنید و یا منبع الکتریکی را از مصدوم دور کنید.
اگر قطع تماس (مصدوم با منبع برق) با یک وسیله چوبی مقدور نیست، ضمن آنکه کاملاً مراقب هستید تا به مصدوم دست نزنید، طنابی را به دور مچ پای مصدوم یا بازوان وی حلقه کنید و وی را از منبع جریان الکتریکی دور کنید.
تنها در صورتی که ضرورت دارد، مصدوم را با کشیدن بخش‌هایی از لباس که شل و خشک هستند، (از منبع برق) دور کنید. این کار را تنها به عنوان آخرین تلاش انجام دهید زیرا ممکن است مصدوم همچنان «برق‌دار» باشد.
دور کردن منبع برق اگر نمی‌توانید جریان الکتریکی را خاموش کنید، بر روی یک ماده خشک نارسانا (مثل یک دفترچه راهنمای تلفن) بایستید و با استفاده از یک دسته جارو، منبع برق را از مصدوم دور کنید. هرگز مستقیماً به مصدوم دست نزنید.
مصدومان متعدد
در وضعیت‌هایی مثل حوادث ترافیکی عمده، ممکن است مجبور باشید همزمان به چندین مصدوم رسیدگی کنید. ممکن است تنها یا همراه با سایر ارایه‌کنندگان کمکهای اولیه مشغول کار باشید و یا به متخصصان کمک برسانید. در هر کدام از این وضعیت‌ها، استفاده از یک راه و روش منظم توأم با خونسردی در آشفتگی و هرج و مرج ابتدایی، بسیار مهم است. در ابتدا تمام مصدومان بیهوش را شناسایی کرده، بر سر آنها حاضر شوید و با انجام ارزیابی اولیه هرگونه آسیب تهدیدکننده حیات را شناسایی و درمان کنید.
نحوه برخورد با حادثه
حوادث عمده‌ای که تعداد زیادی مصدوم به جای می‌گذارند، فشار توان‌فرسایی بر دوش نجات‌دهندگان وارد می‌کنند. مجرب‌ترین ارایه‌کننده کمکهای اولیه که در محل حادثه حاضر است، باید مسؤولیت را بر عهده بگیرد. اولین کار آن است که مطمئن شوید با مراکز خدمات اورژانس تماس گرفته شده و اطلاعات دقیق در مورد حادثه، در اختیار آنها گذاشته شده است. اولویت بعدی، ارزیابی صحنه حادثه و در صورت امکان، بی‌خطر ساختن آن است. سپس، ارایه کمکهای اولیه اورژانس را در صورت بی‌خطر بودن، آغاز کنید. در صورتی که سایر ارایه‌کنندگان کمکهای اولیه از راه رسیدند، در حد توان اطلاعات در اختیارشان بگذارید. با ورود خدمات اورژانس، افسر ارشد کنترل اوضاع را در دست خواهد گرفت. در حوادث عمده، پلیس محل‌هایی را برای تجمع اختصاص می‌دهد و افسرانی را برای دریافت گزارش‌های نجات‌دهندگان منصوب می‌کند. از بین نبردن شواهد موجود در محل حادثه بسیار مهم است چون ممکن است در آینده نیاز به تحقیقات قانونی باشد.
نقش ارایه‌کننده کمکهای اولیه
در حوادث عمومی عمده (به‌خصوص وقتی که یک پزشک در گروه شما حضور دارد)، ارایه‌کنندگان کمکهای اولیه تا زمان ورود آمبولانس و سایر خدمات، نقش گروه پزشکی حاضر در محل را ایفا می‌کنند. با ورود این افراد، نقش شما در رسیدگی به حادثه، کاهش می‌یابد. در تمام حوادث عمده، در صورتی که یکی از اعضای خدمات اورژانس از شما درخواست کند که صحنه را ترک کنید، باید این کار را انجام دهید. البته ممکن است از شما درخواست شود که با انجام کارهای ساده‌ای (مثل در دست گرفتن سرم یا نگه داشتن اندام آسیب دیده) به گروه پزشکی یاری برسانید. همیشه به این درخواست‌ها پاسخ مثبت بدهید؛ از کمک شما به غایت تقدیر خواهد شد.
چه کمکی از دست شما برمی‌آید
- مصدومانی را که آسیب جدی دارند شناسایی و برای درمان فوری علامت‌گذاری کنید. تمام مصدومانی را که آسیب جزیی دارند به سرعت از محل منتقل کنید تا دسترسی به موارد جدی، تسهیل شود؛ آسیب‌های جزیی را می‌توان در فرصت مناسب درمان کرد. این کار را «تریاژ» می‌نامند.
- مصدومانی را که واضحاً فوت کرده‌اند، رها کنید. به این طریق شما می‌توانید به سایر مصدومانی که نیاز به کمک دارند، به‌طور مؤثر رسیدگی کنید.
- بر روی تمام مصدومان، برچسبی شامل نام آنها و جزییاتی درباره وضعیت‌شان قرار دهید تا اطلاعات دقیقی برای پرسنل پزشکی فراهم کرده باشید.
- به کارکنان و ساکنان نزدیک به محل حادثه، نسبت به وجود خطرهای بیشتر (پنهان) هشدار دهید.
اولویت‌بندی : مصدومانی را که آسیب‌های جزیی دارند، از سر راه دور کنید تا پرسنل اورژانس بتوانند بر سر مصدومانی که آسیب‌های جدی‌تری دارند، حاضر شوند.
حوادث رانندگی
شدت حوادث رانندگی از سقوط دوچرخه تا تصادف شدید با اتومبیل، متفاوت است. محل حادثه اغلب به دلیل ترافیک در حال حرکت، پر از خطرهای جدی است. بی‌خطر کردن محل حادثه قبل از حاضر شدن بر سر مصدومان، بسیار حیاتی است. این اقدام به شما امکان می‌دهد که از خود، مصدوم و سایر افراد عبورکننده از جاده، حفاظت کنید. به محض بی‌خطر شدن محل، به سرعت وضعیت مصدومان را ارزیابی کرده، درمان را اولویت‌بندی کنید. به مصدومانی که به کمکهای اورژانس نیاز دارند، قبل از دیگران رسیدگی کنید.
بی‌خطر کردن محل
- ابتدا از امنیت خود مطمئن شوید و از انجام کاری که ممکن است شما را به مخاطره بیندازد، پرهیز کنید.
- اتومبیل خود را در محلی امن و کاملاً با فاصله نسبت به محل حادثه پارک کنید و چراغ‌های خطر آن را به حالت چشمک‌زن قرار دهید.
- هرگز در عرض یک جاده عریض ندوید.
- در شب، لباسی بپوشید یا چیزی حمل کنید که روشن یا منعکس‌کننده نور باشد و از چراغ‌قوه استفاده کنید. پس از انجام موارد فوق، احتیاط‌های کلی زیر را رعایت کنید:
- چند ناظر را برای هشدار دادن به سایر رانندگان و کاستن از سرعت آنها روانه کنید.
- حداقل به فاصله 45 متر از محل حادثه در هر دو طرف آن، مثلث یا چراغ هشداردهنده قرار دهید.
موتور تمام وسایل نقلیه آسیب‌دیده را خاموش کرده، در صورت امکان، مخزن سوخت را در ماشین‌های دیزلی و موتور سیکلت‌ها خاموش کنید.
- وسیله نقلیه را بی‌حرکت کنید. اگر وسیله نقلیه روی چهارچرخ است، ترمز دستی را کشیده، اتومبیل را در دنده قرار دهید و یا چند قطعه سنگ بزرگ را درست در جلوی چرخ‌ها بگذارید. اگر وسیله نقلیه چپ کرده است، سعی نکنید آن را برگردانید اما از واژگون شدن آن پیشگیری کنید.
- مراقب خطرهای فیزیکی باشید. اطمینان حاصل کنید کسی سیگار نمی‌کشد. گروه خدمات اورژانس را از وجود خطوط نیروی آسیب‌دیده، سوخت پخش شده و هرگونه وسیله نقلیه‌ای که نشانه «خطر شیمیایی» دارد، آگاه سازید.
نشانه‌های خطر شیمیایی پلاک خطر شیمیایی (شکل زیر) نشان می‌دهد که وسیله نقلیه در حال حمل یک ماده خطرناک است. ماهیت این خطر بالقوه با یک نشانه (شکل‌های سمت راست) مشخص می‌شود. خدمات اورژانس قادر به تفسیر این اطلاعات خواهد بود.
مواد خطرناک
در هر حادثه (رانندگی) ممکن است عوارضی مثل ریزش مواد خطرناک یا فرار گازهای سمی رخ دهد. ناظران را از صحنه حادثه دور کرده، موافق جریان باد بایستید. به علامت‌های «خطر شیمیایی» روی وسایل نقلیه توجه کرده، گروه خدمات اورژانس را در جریان قرار دهید. اگر در مورد امنیت خود یا مفهوم یک نشانه مشکوک هستید، از محل فاصله بگیرید. در صورتی که ریزش مواد وجود دارد و یا روی نوار بالا و چپ علامت «خطر شیمیایی» حرف « E » به چشم می‌خورد (حرف « E » به معنای خطر امنیت عمومی است)، به دقت مراقب اوضاع باشید.
بررسی وضعیت مصدومان
به سرعت تمام مصدومان را ارزیابی کنید. اگر بیش از یک مصدوم وجود دارد، ابتدا به آنهایی که ممکن است آسیب‌های تهدیدکننده حیات (مثل سوختگی یا زخم شدید) داشته باشند، رسیدگی کنید. در صورت امکان، مصدومان را در همان وضعیتی که با آنها مواجه شدید، درمان کنید؛ تنها در صورتی که مصدومی در خطر باشد یا به منظور ارایه درمان نجات‌بخش، می‌توانید وی را جابه‌جا کنید. محل را به‌طور کامل جستجو کنید تا از مصدومانی که به مناطق دورتر پرتاب شده‌اند یا از آنهایی که به خاطر منگی، بی‌هدف حرکت کرده و از محل دور شده‌اند، غفلت نکرده باشید. اگر مصدومی در داخل یا زیر یک وسیله نقلیه گیر افتاده است، به کمک خدمات آتش‌نشانی و نجات احتیاج خواهید داشت. بنابراین در اسرع وقت با این مراکز تماس بگیرید.
نحوه برخورد با مصدومان داخل وسیله نقلیه:
در زمانی که شما مصدوم را از نظر وجود آسیب‌های بالقوه تهدیدکننده حیات ارزیابی می‌کنید، ناظران می‌توانند با نگه داشتن سر مصدوم، به شما کمک کنند.
در برخورد با یک مصدوم، ابتدا یک ارزیابی اولیه انجام دهید و در صورت امکان، به آسیب‌های تهدیدکننده حیات رسیدگی کنید. در مورد هر مصدومی که در حوادث رانندگی آسیب دیده است، همیشه فرض کنید که آسیب گردن (نخاع) وجود دارد و سر مصدوم را تا رسیدن نیروهای کمکی، با دست نگه دارید. در مدتی که منتظر رسیدن کمکهای تخصصی هستید، علایم حیاتی مصدوم (سطح پاسخ‌دهی، نبض و تنفس) را کنترل و ثبت کنید .
نحوه برخورد با مصدومان روی جاده:
پس از اطمینان از بی‌خطر بودن اوضاع، مصدوم را از نظر وجود آسیب‌های تهدیدکننده حیات بررسی کنید. مصدوم را فقط در صورتی می‌توانید جابه‌جا کنید که کاملاً ضرورت داشته باشد.
هشدار!
مصدوم را حرکت ندهید مگر وقتی که قطعاً ضرورت داشته باشد.
اگر لازم باشد مصدوم را حرکت دهید، روش مورد استفاده برای جابه‌جا کردن مصدوم بسته به وضعیت وی و نیز وجود یا عدم وجود نیروهای کمکی، فرق می‌کند (مبحث « جابه‌جا کردن بیماران » را ببینید).
از یک ناظر بخواهید که موقعیت وسیله نقلیه و مصدوم را نشانه‌گذاری کند؛ این اطلاعات برای پلیس مفید است.
نجات غریق
حوادثی که اطراف آب رخ می‌دهند، ممکن است افرادی از هر گروه سنی را گرفتار کنند. کودکان کم‌سن حتی در آب‌های بسیار کم‌عمق هم در معرض خطر هستند. با این حال، اکثر موارد غرق‌شدگی شامل افرادی است که مشغول شنا در جریان‌های قوی یا آب‌ها بسیار سرد بوده‌اند و یا پس از مصرف الکل، به شنا یا قایق‌سواری پرداخته‌اند.
خطرات آب سرد
آب‌های آزاد حتی در تابستان هم سرد هستند. درجه حرارت دریا از 15-5 درجه سانتیگراد متغیر است؛ آب‌های داخلی حتی می‌توانند (از این هم) سردتر باشند. آب سرد، خطرهای پیش روی غریق یا منجی غریق را افزایش می‌دهد چون می‌تواند منجر به موارد زیر شود:
نفس نفس زدن غیرقابل کنترل در زمانی که شخص وارد آب می‌شود و به دنبال آن، خطر استنشاق آب
افزایش ناگهانی فشار خون که می‌تواند زمینه‌ساز حمله قلبی باشد.
ناتوانی در شنا کردن به‌طور ناگهانی
کاهش درجه حرارت در صورتی که شخص مدت زیادی در آب بماند یا با وزش باد مواجه شود.
دسترسی به غریق در صورت امکان، از ورود به آب برای نجات غریق خودداری کنید. در عوض، یک شی‌ء دراز مثل یک قطعه چوب را نگه دارید تا غریق بتواند آن را بگیرد، سپس وی را به سوی خشکی بکشید.
احتیاط!
اگر غریق بیهوش است، وی را کاملاً از آب بیرون آورید و طوری جا به جا کنید که سرش پایین‌تر از قفسه سینه‌اش قرار گیرد تا در صورتی که استفراغ کرد، از راه‌های تنفسی محافظت کرده باشد.
آنچه شما می‌توانید انجام دهید
اولین اولویت شما آن است که با کمترین خطر، غریق را به سطحی خشک منتقل کنید. بی‌خطرترین راه برای نجات یک غریق، آن است که خود روی خشکی بمانید با دست خود یا یک تکه چوب، شاخه یا طناب، او را از آب بیرون بکشید؛ راه دیگر آن است که یک تیوب به سوی غریق پرتاب کنید. اگر یک منجی غریق کارآزموده هستید و یا غریق بیهوش است، ممکن است مجبور باشید به آب بزنید یا به سمت غریق شنا کنید و وی را به سمت خشکی بکشید. به آب زدن بی‌خطرتر از شنا کردن است. وقتی غریق را از آب خارج کردید، در صورت امکان وی را در برابر وزش باد محافظت کنید تا بدن او بیش از پیش دچار لرز نشود. سپس اقدامات درمانی مربوط به غرق‌شدگی را اجرا کنید و عوارض مربوط به سرمای شدید را مداوا کنید (مبحث « کاهش دمای بدن » را ببینید). حتی در صورتی که به‌نظر می‌رسد غریق کاملاً بهبود یافته است، شرایط انتقال یا بردن وی به بیمارستان را مهیا کنید. در صورت لزوم و یا در صورتی که کاملاً دستپاچه شده‌اید، آمبولانس درخواست کنید.
چگونه ارایه‌کننده کمکهای اولیه باشیم
یادگیری کمکهای اولیه از یک کتاب راهنما یا یک دوره آموزشی، با آنچه در واقعیت اتفاق می‌افتد کاملاً مشابه نیست. اکثر ما در برخورد با «موارد حقیقی» دچار نگرانی می‌شویم. با مقابله کردن با این نوع احساسات، بهتر قادر به برخورد با موارد غیرمنتظره خواهیم بود.
هر آنچه در توان دارید، انجام دهید
علم کمکهای اولیه، سختگیر نیست و خطاهای انسانی را می‌پذیرد. حتی با درمان مناسب و سخت‌ترین کوشش‌های شما، امکان دارد مصدوم در حد انتظار پاسخ ندهد. بعضی وضعیت‌ها حتی با بهترین مراقبت پزشکی، به ناچار به مرگ منتهی می‌شوند. اگر در حد توان تلاش کنید، وجدان شما آسوده خواهد بود.
خطرها را ارزیابی کنید
اصل طلایی و اولیه آن است که «اول سعی کنید ضرر نرسانید». باید از درمانی استفاده کنید که به احتمال قوی برای مصدوم مفید واقع می‌شود و نباید فقط از جهت اینکه کاری انجام داده باشید، درمانی را به کار ببرید که در مورد کارایی آن اطمینان ندارید. اصل «انسان نیکوکار»، از افرادی که در وضعیت اورژانس برای کمک به دیگران پا به صحنه می‌گذارند، حمایت می‌کند ولی از افرادی که حد و مرزهای پیشرفته شده را زیر پا می‌گذارند، پشتیبانی نمی‌کند. اگر خونسردی خود را حفظ کنید و از راهکارهای مشخص شده پیروی کنید، نیازی به نگرانی درباره عواقب قانونی نخواهید داشت.
مسؤولیت‌های شما
مسؤولیت‌های ارایه‌کنندگان کمکهای اولیه به‌طور مشخص تعیین شده است. این موارد عبارتند از:
ارزیابی سریع و بی‌خطر یک وضعیت اورژانس و فراخوانی کمکهای مناسب
محافظت از مصدومان و سایر افراد حاضر در صحنه در برابر خطرها
شناسایی آسیب یا نوع بیماری مصدوم در حد امکان
ارایه درمان به موقع و مناسب به هر کدام از مصدومان (درمان وضعیت‌های بسیار خطرناک اولویت دارد).
فراهم کردن شرایط انتقال مصدوم به بیمارستان، نزد یک پزشک یا منزل وی (بسته به ضرورت)
در صورت نیاز به کمکهای پزشکی، باقی ماندن در کنار مصدوم تا زمانی که امکان ارایه مراقبت‌های بیشتر فراهم شود.
گزارش کردن مشاهدت خود به افرادی که مراقبت از مصدوم را به عهده می‌گیرند و در صورت نیاز، ارایه کمکهای بیشتر
پیشگیری از انتقال متقاطع عفونت بین خود و مصدوم در حد امکان .
وضعیت را ارزیابی کنید در مورد واقعه از مصدوم یا ناظران سؤال کنید. سعی کنید آسیب‌های وی را شناسایی کنید و ابتدا موارد ضروری را درمان کنید. مصدوم را تا زمانی که کاملاً ضروری نباشد، حرکت ندهید.
با اطمینان اقدام به مراقبت از مصدوم کنید
هر مصدومی باید احساس امنیت داشته باشد و بداند که فرد کارآزموده‌ای از وی مراقبت می‌کند. با رعایت نکات زیر، می‌توانید جوی از اطمینان و اعتماد به وجود آورید:
هم واکنش‌های خود و هم مشکل ایجاد شده برای مصدوم را کنترل کنید.
خونسرد و منطقی عمل کنید.
خوش رفتار ولی قاطع باشید.
با مهربانی اما هدف‌دار و صریح با مصدوم صحبت کنید.
ایجاد اطمینان
در طول زمان معاینه و درمان مصدوم، با وی صحبت کنید.
به وی توضیح بدهید که قصد دارید چه کاری انجام دهید.
سعی کنید با دادن پاسخ‌های صادقانه به سؤالات بیمار، تا جایی که می‌توانید از ترس وی کم کنید. در صورتی که پاسخ سؤالی را نمی‌دانید، این مطلب را به بیمار بگویید.
حتی پس از پایان درمان، باز هم اطمینان بخشیدن به بیمار را ادامه بدهید. همچنین در مورد خویشاوندان نزدیک مصدوم یا هر شخص دیگری که باید از این حادثه مطلع شود، سؤال کنید. از مصدوم بپرسید که آیا لازم است مسؤولیت‌هایی را که بر عهده وی بوده (مثلاً رفتن به مدرسه به دنبال فرزندش) انجام دهید.
فردی را که مطمئن هستید در حال مرگ و یا شدیداً بدحال یا آسیب‌دیده است، رها نکنید. به گفتگو با مصدوم ادامه بدهید و دست وی را بگیرید؛ هرگز اجازه ندهید که فرد احساس تنهایی کند.
گفتگو با خویشاوندان
رساندن خبر فوت به خویشاوندان مرحوم معمولاً از وظایف پلیس یا پزشک مربوطه است. با این وجود، مناسب است که شما به خویشاوندان و دوستان فرد بگویید که وی مصدوم یا بیمار شده است. همیشه مطمئن شوید که اولین شخص طرف گفتگو با شما، همان شخص مناسب و مرتبط با حادثه است. سپس، در حد توان ساده و صادقانه، به توضیح ماجرا بپردازید و در صورت لزوم، محلی را که مصدوم به آنجا منتقل شده هم ذکر کنید. مبهم یا اغراق‌آمیز سخن نگویید چون این کار می‌تواند دلواپسی بی‌مورد ایجاد کند. بهتر است به جای دادن اطلاعات گمراه‌کننده به فرد در مورد یک آسیب یا بیماری، اظهار بی‌اطلاعی کنید.
نحوه برخورد با کودکان
کودکان کم سن و سال بسیار زیرک هستند و هر گونه تردید و دودلی شما را به سرعت درک می‌کنند. اعتماد کودک آسیب‌دیده یا بیمار را از طریق گفتگوی ابتدایی با فرد مورد اعتماد وی (در صورت امکان یکی از والدین) جلب کنید. در صورتی که پدر یا مادر کودک، شما را بپذیرند و متقاعد شوند که کمک شما مؤثر واقع خواهد شد، این حس اعتماد به کودک منتقل می‌شود. همیشه در مورد روند کار و آنچه قصد دارید انجام دهید، با جملاتی ساده به کودک توضیح بدهید؛ از بالای سر کودک با او صحبت نکنید. نباید کودک را از مادر، پدر یا سایر افراد مورد اعتماد وی جدا کنید.
ارایه کمکهای اولیه به یک کودک سعی کنید که کودک ضمن درمان شما، احساس آرامش و اطمینان کند. همیشه بدون توجه به اینکه سن کودک چقدر است، در مورد آنچه انجام می‌دهید به وی توضیح دهید.
موضوع مطلب :
