..............

....................

......................

..........................

من، مناجات درختان را هنگام سحر ،
رقص عطر گل يخ را با باد ،
نفس پاك شقايق را در سينه كوه ،
صحبت چلچله ها را با صبح ،
بغض پاينده هستي را در گندم زار ،
گردش رنگ و طراوت را در گونه گل ،
همه را مي شنوم، مي بينم .
من به اين جمله نمي انديشم !

به تو مي انديشم
اي سراپا همه خوبي ،
تك و تنها به تو مي انديشم .
همه وقت ،
همه جا ،
من به هر حال كه باشم به تو مي انديشم .
تو بدان اين را، تنها تو بدان !
تو بيا
تو بمان با من، تنها تو بمان !

جاي مهتاب به تاريكي شبها تو بتاب
من فداي تو به جاي همه گلها تو بخند .
اينك اين من كه به پاي تو درافتادم باز
ريسماني كن از آن موي دراز ،
تو بگير ،
تو ببند !

تو بخواه
پاسخ چلچله ها را تو بگو !
قصه ابر هوا را تو بخوان !
تو بمان با من، تنها تو بمان !
در دل ساغر هستي تو بجوش !
من همين يك نفس از جرعه جانم باقي است ،
آخرين جرعه اين جام تهي را تو بنوش !.

شاعر: فريدون مشيري