جنازه‌اي را بر راهي مي‌بردند. درويشي با پسر بر سر راه ايستاده بودند. پسر از پدر پرسيد که بابا در اينجا چيست؟ گفت: آدمي. گفت: کجايش مي‌برند؟ گفت: به جائي که نه خوردني باشد و نه پوشيدني، نه نان و نه هيزم، نه آتش نه زر و نه سيم، نه بوريا نه گليم. گفت: بابا مگر به خانه‌ي ما مي‌برندش.